Geschiedenis wordt geschreven in veel kleine stappen, en af en toe een grote stap. Niemand buiten België begrijpt dat binnen de Belgische reisindustrie, de co-organisatie van een congres in het buitenland door UPAV en VVR een grote stap is. Wij zijn er uiteraard bij, en beleefden een opmerkelijke, interessante en aangename eerste dag.
Afspraak werd gegeven op de nationale luchthaven, waar Brussels Airport voor een ontbijt had gezorgd. Goed gezien: dat zorgde voor een eerste contactmoment, en bekenden langs beide kanten van de taalgrens zochten elkaar op. Die stelden dan op hun beurt weer hun collega’s voor, zodat voordat de vluchten vertrokken er al een eerste groepsgevoel ontstond. Er was nog wat onwennigheid uiteraard, maar dat kwam meer door het relatief grote aantal mensen die elkaar niet kenden. Wij merkten verschillende mensen op, die elkaar begroetten met “goede dag, bonjour”- om dan over te gaan in één van de landstalen.
Laat ons vooral niet vergeten dat dit de eerste keer in de geschiedenis is, dat twee beroepsverenigingen een gezamenlijk congres organiseren. Dit is tegelijkertijd een mijlpaal, én het resultaat van een proces dat al vóór de pandemie periode op gang werd getrokken. Toen al merkten de bestuurders van beide verenigingen op dat als het gaat om beroepsernst, de Europese wetgeving die op ons afkomt als een rollercoaster en de uitdagingen én kansen op alle vlak, er meer is dan ons verbindt dan ons scheidt.
Toenadering gebeurde zoals het knuffelproces van twee egeltjes: soms vlot, op andere momenten werd er even tegen de haren in gestreken. Maar de beweging werd op gang gezet, en zou tijdens de corona periode een samenwerkingsversnelling kennen, die even spectaculair als noodzakelijk was.
Terug naar het congres, dat terwijl u dit artikel leest zijn tweede dag ingaat in Coïmbra, Portugal. Tijdens de officiële openingsceremonie haalden zowel de Portugese sprekers als de respectievelijke voorzitters van beide verenigingen het belang aan van samenwerking, en het feit dat dit congres een logische stap is in een proces. Waartoe dat proces uiteindelijk zal leiden weet niemand en dat is ook niet belangrijk: geschiedenis wordt niet alleen stap voor stap geschreven, er bestaat ook nooit een uitgewerkt plan voor. En dat is maar goed ook.
Beide voorzitters deden hun openingswoordje in beide landstalen, en kregen hiervoor een welgemeend applaus. Vanaf dat moment begon de groep zich spontaan te vermengen, en -ook typisch Belgisch- begon iedereen spontaan moeite te doen om de taal van de gesprekspartner te spreken. Vaak hoorde ik een Vlaming Frans spreken tegen een Franstalige, die dan weer antwoordde in het Nederlands. Een vorm van beleefdheid die je enkel in België terugvindt. Halverwege de openingsreceptie voelde je al een vrijwel unaniem akkoord, dat dit gezamenlijk congres een goede zaak is, en – zoals minstens drie gesprekspartners het verwoordden – “dat we dit eigenlijk al veel eerder hadden moeten doen”. Faut donner le temps au temps, zegt men in het Frans.
Het historische UPAV/VVR congres is net begonnen, vandaag is het de dag van de keynote speakers en de workshops. Wij houden u op de hoogte, maar wensten absoluut al onze eerste impressie te delen: smiling faces all around the place.
